Intuïtief schrijven is easy. Je hoeft er eigenlijk niks voor te doen, behalve je gedachten zien bij te houden. Nee, dan intuïtief handelen. Dát is lastig en eng.

Luisteren naar je intuïtie is slechts een beginnetje. Daarna neemt je ratio over. Raar dat je dat zo voelde, zeg je tegen jezelf. Past ook helemaal niet bij je. Je hoofd vindt iets van je intuïtie. Hij neemt het over en je intuïtie verdwijnt in de doofpot. Onuitgesproken en wegberedeneerd.

Ken je zo’n moment, dat je intuïtie je iets vertelde? Durfde je er naar te luisteren? Had je het lef? Of bleef je veilig in je gedachtewereld, luisterde je naar een andere stem.

Klaar voor een praktijkvoorbeeld?

Mijn bloedwaarden waren slecht. Te weinig rode en witte bloedcellen en teveel ontstekers. Bij een extra controle bleken ze nog slechter te zijn geworden. Meten is weten. De reumatoloog belde, het klonk ernstig. Ze legde uit wat er aan de hand was.

Het gekke is, ik voel me niet ziek. Dus ik vroeg haar: ‘Wat had je gedacht aan te treffen toen je me belde? ‘Ja, eh.. dat je huid onrustig zou zijn of dat je last zou hebben van je gewrichten’.

Dus niet. ‘Denk je dat ik wel pijn heb, maar het blokkeer’, vroeg ik nog. Pff.. dat wist ze niet. Maar ja, het zou kunnen.

Er zat maar één ding op. Starten met het paardenmiddel Prednison. En wel meteen met de hoogste dosering. Nee! Riep mijn binnenkant. De pillen lagen klaar en iedere ochtend schreef ik er over, maar nam geen pillen. Een week zat ik in standje weerstand. En toen besloot ik: Ik moet tóch aan de pillen. Niet eigenwijs zijn nu. De arts heeft het beste met me voor.

Vijf dagen slikte ik Prednison. En toen had ik genoeg moed verzameld om het niet meer te doen. Het waren vijf rotdagen. Ik voelde me slecht. Had pijnlijke handen en gewrichten, mijn hart ging te keer en ik sliep nauwelijks.

Doe ik hier goed aan? Kan dit zomaar? Ik wil toch niet weer ziek worden. Mijn bloed liegt niet. Welke risico’s neem ik wel niet, opperde mijn ratio. Ik schreef op een ochtend: ‘Moet je bij het volgen van je intuïtie ook niet de volledige verantwoordelijkheid dragen?’

Ik twijfel. Gisteren belde ik naar de het ziekenhuis. ‘Ik voel me er heel rot bij’, zei ik. ‘Ik wil dit niet!’ Straks belt de arts terug.

Lekker veilig in je boekje schrijven is zo gemakkelijk. Maar wat doe je vervolgens? Echt handelen naar je intuïtie? En neem je dan een risico, of juist niet. Misschien draag je wel veel meer risico als je niet luistert.