Het boek is eigenlijk veel te snel uit. Eerder werden de 71 columns gepubliceerd in de Meppeler Courant. Iedere week een stukje, dat is bijna anderhalf jaar. Nu was het boek in 3 uren uit.

Drie uren even dichter bij de dood geweest. Jacobien de Haan beschrijft haar intense leven na de diagnose borstkanker. Nuchter en gevoelig. We lezen ook over haar omgeving, haar man en kinderen. Mooi hoe opmerkingen van kinderen je laten relativeren, je aan het wankelen brengen en soms ook rotsvast leren vertrouwen.

Bijzonder hoe de omgeving reageert. In diverse blogs lees je hoe lastig de ziekte voor de omgeving is. Jacobien raakt niet verbitterd, maar reageert begripvol. Dat siert haar.

Ze schrijft in begrijpelijke taal de contrasten van het leven. Eén column is geschreven aan de tumor. Een bedankbrief. Eentje die raakt!

De columns zijn niet chronologisch, de flashbacks gaan terug naar de rottige periodes in de behandeling. Zo halverwege het boek werd ik steeds nieuwsgieriger naar de laatste. Hoe eindigt dit?

De laatste is niet het einde. Het is een terugblik – zoals we allemaal doen – op oudejaarsavond. Een terugblik op een heftig jaar. Mooi dat wij als lezers een stukje met je mee mochten lopen, Jacobien. Je leert ons over het leven, over de dood en dat gezondheid niet vanzelfsprekend is. En je draait niet om woorden of gevoelens heen.

Van alle blogs, vond ik ‘Engelen bestaan’ de mooiste. Over engelen in de hoedanigheid van mensen, zonder vleugels of veren. Er moet ruim voor dat Jacobien ziek werd een engelenvergadering zijn geweest waarin de taken werden verdeeld. Elke dag was er iemand die het lijden dragelijk maakte. Ooit, ooit hoopt ze dat ze ook wordt uitgenodigd bij zo’n vergadering om het leed van een ander te verzachten. Nou, ik denk dat Jacobien dat met dit boek al voor velen doet.