Onze jongste dochter heeft moeite met lezen. Ze heeft er een hekel aan. Op haar 8e heeft ze al flink wat afleidingsmanoeuvres en strategieën ontwikkeld om aan het lezen te ontkomen. We vermoeden dyslexie. Is dat erg? Nee. Ze zit barstensvol talent. Ze gaat met veel plezier naar school en logopedie. En ze zit lekker in d’r vel.

Uit mijn tijd in het onderwijs weet ik dat ieder mens een ‘aanvliegroute’ heeft voor het leren van nieuwe dingen. Hoe je zaken van nature aanpakt. In Janne’s geval is de aanvliegroute: rekenen. Nu ze bij de logopediste leerde hoe ze letters in gekleurde hokjes kan plaatsen, kan categoriseren, komt er wat overzicht in de brij van letters.

Als ze een woord schrijft en ik zeg vooraf uit hoeveel letters het bestaat, vindt ze dat best leuk. Omdat we haar step niet moesten vergeten, schreef ze dat op een briefje. Step heeft vier letters, drie blauwe en één groene. Voilá, geschreven.

Ik vind het zo interessant om dit van dichtbij mee te maken. Ik ken ook de kwaliteiten die bij dyslexie horen en herken dat. Janne legt verbanden, bedenkt verrassende oplossingen, heeft een monsterlijk geheugen, gebruikt beelden en praat in verhalen. De belangrijkste voorwaarde om – wat dan ook – te leren is zelfvertrouwen. En dat zit wel goed.

Zelf heb ik een andere aanvliegroute. De omgekeerde; ik ben talig. We zijn al in de vierde week van oktober. Ik vertoon al ruim drie weken ontwijkgedrag en laat me door het minste afleiden. Iedere ondernemer snapt wat ik bedoel… de kwartaalcijfers. Over twee dagen komt de boekhouder en er moeten nog heel wat excellijsten worden ingevuld. Het is ieder kwartaal het zelfde liedje. Als ik eenmaal in de cijfer-flow zit, vind ik het ‘best leuk’. Maar mijn passie zal het nooit worden.

Ik stel mezelf beloningen in het vooruitzicht. En als ik ’s avonds doorwerk, mag ik zelfs cola en borrelnootjes bij de computer. Maar het is geen helpende strategie. Ik prik er zo doorheen.

Onze boekhouder is er een uit duizenden; een fijne vent. Woensdagochtend drinken we eerst samen koffie met zelfgemaakte koek. Daar is hij dol op, en ik had er door mijn ontwijkgedrag álle tijd voor. Ik vertel hem iedere keer dat ik véél liever schrijf. Daar kan hij zich niks bij voorstellen. Zijn ogen twinkelen als hij cijfers ziet.

Ik zie dezelfde twinkeling in de ogen van onze jongste als we samen een spelletje spelen. Geen scrabble, maar onze nieuwste aanwinst: keer op keer. Met kruisjes en hokjes. En dat vinden we beide leuk!