Tijdens een vroege ochtendrit naar het UMCG in Groningen heb ik alle kans om rustig over het familiegesprek van gistermiddag na te denken. Aan wat me is verteld. Een zus en tante is overleden. Wie was zij en wat betekende ze voor de nabestaanden. Wat waren de mooiste herinneringen? En wat kunnen we van haar leren?
Ik spreek een paar teksten in op mijn spraakrecorder. En verder is het stil in de auto. Thuis ligt een map vol aantekeningen. Ik houd er van om vóór ik in de aantekeningen duik mijn geheugen te raadplegen. Wat heb ik onthouden en wat maakte indruk. Vaak zit daar de kern.
Deze dagen schrijf ik het levensverhaal en andere teksten. De familie zoekt foto’s en muziek. Vandaag maak ik de liturgie; een mooi geheel met een verbindende rode draad. Verder maak een eerste opzet van het levensverhaal, wat ik morgen verder uitwerk.
Als ik door de lange gang van het UMCG loop, bedenk ik dat mijn ziekte een zegen is. Het is voor het eerst dat ik er zo naar kijk. Reuma is altijd lastig geweest, en nu is het opeens een zegen? Iets positiefs? ‘Wat is er met mij gebeurd’, vraag ik me af..
Als ik 7 jaar geleden niet ziek was geworden, was mijn leven vast niet zoveel veranderd. Ik was toen overigens erg tevreden met de invulling ervan. Maar in 7 jaar is het leven 180 graden gedraaid en ik vind het fantastisch. Ik maak nu bewuste keuzes in wat ik doe en kan. Waar gaat de energie naar toe? Ik kan het mezelf veroorloven rust te nemen. Dat stemmetje dat zegt: ‘Tine, zit jij nu te niksen? Dat kan toch niet!’, dat kan ik steeds beter negeren.
Ik had toen nooit kunnen bedenken uitvaartspreker te worden. Dat heeft het ziektetraject en de zoektocht naar een nieuwe identiteit me gebracht. Ik was 12 jaar juf. Als juf ‘ben’ je iemand. In de ogen van kinderen ben je een held, een luisterend oor, een sfeermaker, een rots in de branding. Ik moest afscheid nemen van ‘juf Tine’. En nu zie ik dat dat een rouwproces van jaren is geweest. Met kenmerken van verdriet, woede, pijn, afstoten en aantrekken. En dat is al-met-al een zegen geweest!
Het doet me goed om dat te beseffen. Eureka! Op de rit terug zet ik de radio aan. Skyradio met kerstmuziek. Het is 24 november en het voelt al Kerstig aan..
